Μπορείτε να ακούσετε και να δείτε το βίντεο από το παραμύθι εδώ 

Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα παιδιά. Και οι γονείς χάνουν τις κάλτσες τους.
Οι μαμάδες, όσα πλυντήρια και να βάλουν, πάντα θα λείπουν 2-3 καλτσούλες. Και όταν πάνε να σιδερώσουν εκείνη τη μεγάλη στοίβα με τα ρούχα,  δεν καταφέρνουν να τις κάνουνε ποτέ ζευγάρι.  Έτσι, πάντα η μια κάλτσα καταλήγει σε ξεσκονόπανο ή παραμένει για πάντα στο συρτάρι μέχρι να βρεθεί το ταίρι της. Όλοι ψάχνουν από εδώ, ψάχνουν απο εκεί, δεν τις βρίσκουνε πουθενά ετσι αγοράζουνε καινούργιες.Και τα μαγαζιά δίνουν και δίνουν και δίνουν και ξεπουλάνε όλες τις κάλτσες. 

Όμως, κάπου εκεί μέσα στο δάσος , εκεί που βγαίνουν μανιτάρια χρωματιστά, εκεί που τραγουδάνε τα πουλιά, βρίσκεται ένα μικρό σπιτάκι που μένει ένα μικρό ξυπόλητο ξωτικό, ο Ποδαρούλης.

Κάνεις δεν τον έχει δεί, αν και κυκλοφορεί η φήμη του από παλιά, όλοι ξέρουν πως κάθε χειμώνα  περιπλανιέται στο χωριό και ψάχνει για την πιο ζεστή καλτσούλα. Και μόνο όταν την βρει, θα σταματήσει να κλέβει τις καλτσουλες του χωριού.
Ο Ποδαρούλης , το ξυπόλητο ξωτικό, όπως ήταν γνωστό, είχε δυο μικρά πατουσάκια, που ήταν πολύ παγωμένα. Μέχρι τώρα, όσες κάλτσες και να δοκίμασε δεν μπόρεσε να ζεσταθεί. Και δοκίμασε πααααααρα πολλές κάλτσες.

Ο Ποδαρούλης, δεν ήταν κακό ξωτικό, ήταν καλός και ευγενικός απλά λίγο γκρινιάρης. Και πως να μην είναι άλλωστε,  αφού είχε συνέχεια παγωμένα πατουσάκια και έτσι σιγά σιγά, χωρίς να το θέλει, κρύωνε και η καρδούλα του. Πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, άρπαζε γρήγορα μια καλτσούλα και έφευγε τραγουδιστά

 «Τα πατουσάκια μου τα δυο, τώρα θα τα ζεστάνω, μέχρι να με βρούνε, όλους θα τους τρελάνω»

Έπειτα, πήγαινε στο μικρό σπιτάκι του και δοκίμαζε την κάλτσα, αλλά δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος και την έβγαζε. Έτσι το σπίτι του, ήταν γεμάτο με καλτσούλες. όπου και να κοιτούσες έβλεπες κάλτσες. Στην απλώστρα, Πάνω στο κρεβάτι, στην βιβλιοθήκη, στο πάτωμα παντού. Ακόμη και μέσα στο ψυγείο!!!

Ένα βράδυ, ο Ποδαρούλης, επισκέφθηκε ένα μικρό σπιτάκι δίπλα σε ενα ποταμάκι.
Εκεί ζούσαν δυο παιδάκια, ας τα πούμε ο Ηλίας και η Στέλλα με τους γονείς τους. Ο Ηλίας φορούσε πάντα κάλτσες, χειμώνα καλοκαίρι. Δεν του άρεσε να βγάζει τις καλτσούλες του, γι'αυτό και ειχε ένα τεράστιο συρτάρι με πολλές κάλτσες. Η αδερφή του η Στέλλα απο την άλλη, κυκλοφορούσε συνέχεια ξυπόλητη. Η μαμά της όλη μέρα προσπαθούσε να της φορέσει κάλτσες αλλά η Στέλλα τις έβγαζε, το ένα ζευγάρι δεν της άρεσε, το άλλο την έσφιγγε, το άλλο δεν πηγαίνε με τα ρούχα της.... ε τι να κάνει και η μαμά της, την άφηνε να κυκλοφορεί ξυπόλητη. Ο  Ποδαρούλης πήγε πρώτα στο δωμάτιο του Ηλία και έλεγε τραγουδιστά

«Ουλια ουλια ουλια θα σου πάρω τα καλτσούλια.»

Προσπάθησε να του βγάλει την μια κάλτσα, την δεξιά αλλα τίποτα δεν έβγαινε. Προσπάθησε την αριστερή πάλι τίποτα. Ο Ηλίας που γαργαλιοτανε πολύ, στριφογυρνούσε και έσφιγγε τα δαχτυλάκια του και έτσι δεν έβγαιναν με τίποτα.
<<Πφφφ ειναι αδύνατον>>, είπε ο Ποδαρούλης <<Ας δοκιμάσω στο αλλο δωμάτιο.>>

Μπήκε στο δωμάτιο της Στελλίτσας τραγουδώντας ««Ουλια ουλια ουλια θα σου πάρω τα καλτσούλια.»

Αλλά τι να δει!!! δυο μικρά γυμνά πατουσάκια. Μα που είναι οι καλτσούλες της, αναρωτηθηκε? Είναι δυνατόν με τόσο πολύ κρύο να μην φοράει κάλτσες?...γκρίνιαξε.
Απογοητευμένος έφυγε απο το σπίτι με σκοπό να ξανέρθει μια πιο κρύα νύχτα.

 
Σύντομα, έριξε πολυ χιόνι και έπιασε παγωνιά. Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όλοι είχαν στολίσει τα δεντράκια τους, είχαν κόψει αρκετά ξύλα για το τζάκι και ειχαν εφοδιαστεί με αρκετά ζευγάρια κάλτσες.

Ο Ηλίας και η Στέλλα, είχαν κρεμάσει ήδη δυο μεγάλες κατακόκκινες κάλτσες πάνω στο τζάκι και περίμεναν με αγωνία τα δωράκια τους.

Ο Ποδαρούλης ξάνα επισκέφθηκε το σπιτάκι τους  με σκοπό να πάρει επίτελους μια κάλτσα. Καθώς πήγαινε προς το δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά, τραγουδούσε «  «Ουλια ουλια ουλια θα σου πάρω τα καλτσούλια.»

Και τότε πήρε το μάτι του τις κατακόκκινες κάλτσες στο τζάκι. Πήγε ευθύς να δοκιμάσει μια και ακούει μια φωνούλα

<<Γεια σου, ποιος εισαι εσύ;>>, είπε με μια γλυκιά και λεπτή φωνούλα η Στελλίτσα.

Ο Ποδαρούλης  ταράχτηκε!! Δεν τον είχε ξαναδεί κάνεις, ούτε είχε μιλήσει με κανέναν μέχρι τότε και είπε με διστακτική φωνή

<<Είμαι ο Ποδαρούλης και ήρθα για να πάρω αυτή την μεγάλη κατακόκκινη κάλτσα.>>

<<Δεν γίνεται αυτό>>, του είπε η Στέλλα, <<αυτή η κάλτσα είναι του αδερφού μου και σύντομα θα γεμίσει με παιχνίδια και γλυκά. Εσύ κρέμασες την κάλτσα σου; Γιατί είσαι ξυπόλητος ; Τι ευχήθηκες να βρεις μέσα στην κάλτσα σου;>>

Η Στέλλα τον βομβάρδισε με ένα σωρό ερωτήσεις, ο Ποδαρούλης όμως συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει τελείως τα Χριστούγεννα και δεν είχε προλάβει να ευχηθεί τίποτα.....

-

<<Τα Χριστούγεννα, είναι η πιο όμορφη γιορτή όλου του χρόνου, είναι η μέρα που τα όνειρα και οι ευχές γίνονται πραγματικότητα, η μέρα που όλα τα παιδιά του κόσμου πρέπει να χαμογελάνε. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις την ευχή σου!!!>>

Ο Ποδαρούλης έκλεισε τα ματάκια του και ευχήθηκε με όλη του την δύναμη.

<<Θα ήθελα πολύ ένα όμορφο ζευγάρι κάλτσες. Που να είναι  ζεστές και άνετες και να μυρίζουν σαν βανίλια και κανελα. Να μην είναι ούτε μεγάλες, μα ούτε και μικρές και να εφαρμόζουν τελεια πάνω στα μικρά μου πατουσάκια>>.

Η Στέλλα  θυμήθηκε ένα ζευγάρι καλτσούλες που φορούσε όταν ήταν πιο μικρή, που τις φύλαγε η μαμά της σε ένα συρτάρι μαζί με άλλα πράγματα. Έτρεξε γρήγορα για να τις φέρει αλλά ο Ποδαρούλης είχε ήδη φύγει.

Την επόμενη μέρα, που ήταν Παραμονή Χριστουγέννων η Στέλλα τα διηγήθηκε όλα στον αδερφό της τον Ηλία και στους γονείς της και έτσι σκέφτηκαν να κάνουν κάτι καλό για το μικρό ξωτικό.  Πήγαν και αγόρασαν μια μεγάλη κατακόκκινη κάλτσα σαν την δική τους, βάλανε μέσα τα μικρά καλτσάκια, μερικά μπισκοτάκια της μαμάς για να μυρίζουν ωραία οι καλτσούλες, την κρέμασαν στο τζάκι και έγραψαν <Για τον Ποδαρούλη>

Ξημέρωσε Χριστούγεννα , ο Ηλίας και η Στέλλα πήδηξαν απο το κρεβάτι τους και τρέξανε στο τζάκι. Η κάλτσα του Ποδαρούλη έλειπε και αντίθετα οι δικές τους ήταν γεμάτες με λιχουδιές. Έκει δίπλα υπήρχε και ένα γράμμα που έλεγε « σας ευχαριστώ για όλα»

Μα κάτι περίεργο συνέβει εκείνη την μέρα, τα δώρα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους είχαν καλυφθεί από κάλτσες. Πάρα πολλές κάλτσες, μεγάλες και μικρές, κάλτσες που είχαν χαθεί εδώ και παααάρα πολύ καιρό.

Και όχι μόνο στο δικό τους σπίτι αλλά και σε όλο το χωριό. Ήταν λες και οι χαμένες κάλτσες ξαναγύρισαν στην θέση τους!!!

Οι μεγάλοι παραξενεύτηκαν, αλλά τα παιδιά βρήκαν ευκαίρια να παίξουν και να χωθούν μέσα στην στοίβα απο κάλτσες!!!

Και κάπου εκεί μέσα στο δάσος , εκεί που βγαίνουν μανιτάρια χρωματιστά,εκεί που τραγουδάνε τα πουλιά, μέσα στο μικρό σπιτάκι, εκεί δίπλα στο τζάκι καθόταν ο Ποδαρούλης το ξυπόλητο ξωτικό, φορώντας τις ζεστές και άνετες καλτσούλες του που μύριζαν βανίλια και κανέλα και με ένα χαμόγελο ευτυχίας σιγοτραγουδούσε:

<<Η ευχή μου βγήκε αληθινή,

τις καλύτερες καλτσούλες έχω απ'όλους στην γη.

Είναι πολύ ζεστές και απαλές,

μα πάνω απόλα μοναδικές.

Μου δώθηκαν με πολλή αγάπη

από ένα γλυκό παιδάκι

Και τώρα τις φορώ και τραγουδώ ,

δεν είμαι πλεον το ξυπόλητο ξωτικό.

Τις κάλτσες επέστρεψα πίσω στα σπιτάκια,

για να έχουν όλοι ζεστά πατουσάκια...... >>

**********************************************************

 Για να αποκτήσετε το παραμύθι αυτό σε εικονογραφημένο εκτυπώσιμο αρχείο επισκεφθείτε και γίνετε μέλος στην ομάδα μας στο Facebook "Ελληνικά παιδικά παραμύθια" . Εκεί στο μενού "Αρχεία" θα βρείτε όσα παραμύθια υπάρχουν σε pdf, έτσι θα μπορείτε να τα διαβάσετε σαν ebook ή να τα εκτυπώσετε.

Μην ξεχάσετε να κάνετε εγγραφή στο κανάλι του Παραμυθόσαυρου εδώ. 

Πνευματικά Δικαιώματα Εμμανουέλα Θεοχαροπούλου ©2020